Objawy nadwrażliwości dotykowej u dzieci:
- nie lubi dotykać nowych i różnych faktur,
- nie lubi zabaw w piasku, malowania dłońmi,
- jest rozdrażnione, gdy trzymane jest na rękach,
- unika używania rąk i manipulowania nimi,
- woli dotykać niż być dotykane,
- chodzi na palcach,
- nie lubi: mycia twarzy, czesania, obcinania włosów, mycia głowy, obcinania paznokci,
- unika zabaw z plasteliną, masą solną, farbami,
- nie lubi zatłoczonych miejsc, stania w rzędzie lub w parach,
- reaguje negatywnie na dotyk nowych ubrań, drażnią go metki,
- nie lubi chodzić boso, zwłaszcza po trawie, miękkich dywanach.
Terapia nadwrażliwości w obrębie zmysłu dotyku powinna odbywać się w otoczeniu uporządkowanych i pozbawionym nadmiaru bodźców. Aplikację bodźców skórnych zaczyna się od miejsc ciała i sposobów najlepiej znoszonych przez dziecko. Na początku stosuje się mocne bodźce w celu pobudzenia receptorów czucia głębokiego, dopiero później można przejść do głaskania i delikatnej stymulacji. Należy unikać lekkiego, muskającego dotyku, zastępując go zdecydowanym (pobudzanie receptorów proprioceptywnych). Pozwólmy dziecku na samodzielne zdobywanie doświadczeń dotykowych i na wybór ich ilości oraz rodzaju. Jeśli dziecko wykazuje postępy
w "odwrażliwianiu dotykowym" stopniowo możemy przejść do delikatnej stymulacji.
Objawy podwrażliwości dotykowej u dzieci:
- zbyt mocno dotyka innych ( co może wyglądać jak zachowanie agresywne),
- ma słabą świadomość własnego ciała,
- jest nadmiernie aktywne ruchowo, lubi gwałtowne zabawy,
- preferuje twarde i ciężkie przedmioty,
- domaga się, by je dotykać, lubi gwałtowne zabawy,
- nie reaguje na ból fizyczny ( np. przy uderzenie o meble itp.),
- bardzo często wkłada przedmioty i ręce do buzi,
- ma problemy z rozpoznawaniem przedmiotów przez dotyk, bez udziału wzroku oraz rozróżnianiem cech trzymanego przedmiotu.
Terapię podwrażliwości w obrębie zmysłu dotyku należy rozpocząć od tych miejsc, które wymagają najbardziej intensywnej stymulacji. Zazwyczaj są te części ciała, które dziecko samo stymuluje poprzez częste dotykanie, pocieranie, drapanie. Należy stosować takie oddziaływania, aby dostarczyć dziecku intensywnych i różnorodnych bodźców, np.: głęboki masaż, pocieranie skóry materiałami o różnej fakturze, kąpiele połączone ze zmianą temperatury wody. Bodźce powinny mieć taką częstotliwość, czas trwania i natężenie, aby mogły być spokojnie odebrane przez dziecko.
- nie lubi dotykać nowych i różnych faktur,
- nie lubi zabaw w piasku, malowania dłońmi,
- jest rozdrażnione, gdy trzymane jest na rękach,
- unika używania rąk i manipulowania nimi,
- woli dotykać niż być dotykane,
- chodzi na palcach,
- nie lubi: mycia twarzy, czesania, obcinania włosów, mycia głowy, obcinania paznokci,
- unika zabaw z plasteliną, masą solną, farbami,
- nie lubi zatłoczonych miejsc, stania w rzędzie lub w parach,
- reaguje negatywnie na dotyk nowych ubrań, drażnią go metki,
- nie lubi chodzić boso, zwłaszcza po trawie, miękkich dywanach.
Terapia nadwrażliwości w obrębie zmysłu dotyku powinna odbywać się w otoczeniu uporządkowanych i pozbawionym nadmiaru bodźców. Aplikację bodźców skórnych zaczyna się od miejsc ciała i sposobów najlepiej znoszonych przez dziecko. Na początku stosuje się mocne bodźce w celu pobudzenia receptorów czucia głębokiego, dopiero później można przejść do głaskania i delikatnej stymulacji. Należy unikać lekkiego, muskającego dotyku, zastępując go zdecydowanym (pobudzanie receptorów proprioceptywnych). Pozwólmy dziecku na samodzielne zdobywanie doświadczeń dotykowych i na wybór ich ilości oraz rodzaju. Jeśli dziecko wykazuje postępy
w "odwrażliwianiu dotykowym" stopniowo możemy przejść do delikatnej stymulacji.
Objawy podwrażliwości dotykowej u dzieci:
- zbyt mocno dotyka innych ( co może wyglądać jak zachowanie agresywne),
- ma słabą świadomość własnego ciała,
- jest nadmiernie aktywne ruchowo, lubi gwałtowne zabawy,
- preferuje twarde i ciężkie przedmioty,
- domaga się, by je dotykać, lubi gwałtowne zabawy,
- nie reaguje na ból fizyczny ( np. przy uderzenie o meble itp.),
- bardzo często wkłada przedmioty i ręce do buzi,
- ma problemy z rozpoznawaniem przedmiotów przez dotyk, bez udziału wzroku oraz rozróżnianiem cech trzymanego przedmiotu.
Terapię podwrażliwości w obrębie zmysłu dotyku należy rozpocząć od tych miejsc, które wymagają najbardziej intensywnej stymulacji. Zazwyczaj są te części ciała, które dziecko samo stymuluje poprzez częste dotykanie, pocieranie, drapanie. Należy stosować takie oddziaływania, aby dostarczyć dziecku intensywnych i różnorodnych bodźców, np.: głęboki masaż, pocieranie skóry materiałami o różnej fakturze, kąpiele połączone ze zmianą temperatury wody. Bodźce powinny mieć taką częstotliwość, czas trwania i natężenie, aby mogły być spokojnie odebrane przez dziecko.
Komentarze
Prześlij komentarz